میگن پول دوای خیلی از درداست. اگر پول داشتم برای خودم یه خونه ی کوچیک می خریدم. اسمشو میذاشتم خانه ی تنهایی من. اونجا با خودم خلوت می کردم. دردام و میذاشتم، خستگی هام و و تنهایی هامو و همه ی تلخی هایی که با من هستن. کجایی ای خانه ی تنهایی من. کجایی.
حقیقت واقعی تلخ من. حدود ۱۰ سال پیش برای یک نفر یه شعر از حافظ خوندم. اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل مارا به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را. بعد در ادامه گفتم ولی صایب تبریزی میگه: اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل مارا به خال هندویش بخشم تن و دست و دل و پا را هر آن کس چیز می بخشد ز مال خویش می بخشد نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را. و بعد دوباره گفتم ولی شهریار میگه: اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل مارا به خال هندویش بخشم تمام روح اجزا را هر آن کس چیز می بخشد زمال خویش می بخشد نه چون صایب که می بخشد تن و دست و دل و پارا تن و دست و دل و پا را به خاک گور می بخشند نه آن ترک شیرازی که برده جمله دل ها را. بعدش با یه ذوق خاصی گفتم جالب بود نه؟! و اون در جواب گفت آره نمی دونستم شیرازم ترک داره. حالا بعد از ده سال فهمیدم که همه نزدیکان من مثل اونن. هیچ کدوم از حرفای من و نمی فهمن. بعضی اوقات هم وقتی دارم با تمام وجود و جدی حرف می زنم یه لبخند احمقانه تحویلم می دن و میگن.مهم نیست بی خیال کسی که نمی فهمه من چی دارم میگم. خوره چیز بدیه. خدا نکنه بیافته به جونت که اگه بیافته تا تموم وجودت و نخوره ولت نمی کنه. شایدم فقط احساست و بخوره و اونوقت چیزی نمی مونه جز من بی احساس
درباره این سایت